Ciecze jonowe są nielotne i z tego względu nie przedostają się do atmosfery, jednakże mogą zanieczyszczać wodę i gleby. Badania sposobów redukcji stężenia cieczy jonowych w środowisku jest istotne ze względu na rosnące zapotrzebowanie na biodegradowalne związki chemiczne. Ustalono, że górny limit stężeń dla pierwotnej biodegradacji chlorku 1-metylo-3-oktyloimidazolu wynosi 0.2 mM. Powyżej tego stężenia aktywność dehydrogenaz znacząco spada wskazując na hamujący wpływ cieczy jonowych na mikroorganizmy osadu czynnego. Należy zaznaczyć iż stężenie to jest zbliżone do minimalnego stężenia hamującego wzrost wyznaczonego dla kilku gatunków bakterii i grzybów. Stwierdzono ponadto, że chlorek 1-metylo-3-oktyloimidazolu jest w znacznym stopniu sorbowany przez osad czynny, a współczynnik sorpcji wynosi 98.2 L kg-1.
Authors
Additional information
- Category
- Publikacja w czasopiśmie
- Type
- artykuł w czasopiśmie wyróżnionym w JCR
- Language
- angielski
- Publication year
- 2009
