Pojęcie aromatyczności zagościło w chemii, kiedy to August W. Hofmann użył go do opisu pewnej grupy kwasów karboksylowych. W 1856 ukazał się jego artykuł "On insolinic acid", gdzie opisywał on utlenianie kwasu kuminowego kwasem chromowym. Stwierdzenie "kwasy aromatyczne" pojawia się tam dwukrotnie, jednak bez żadnego wyjaśnienia. Z czasem wszystkie związki o wysokim stopniu nienasycenia oraz nadzwyczajnej trwałości (czyt. pochodne benzenu) zaczęto nazywać aromatycznymi. Dopiero w 1865 roku, po nieudanych próbach wielu naukowców, August Kekulé zasugerował względnie poprawną strukturę benzenu. Dane uzyskane przy pomocy dyfrakcji rentgenowskiej na monokrysztale benzenu przeprowadzone w 1928 przez Ernesta G. Coxa dowiodły jednak, że wszystkie wiązania w cząsteczce C6H6 są równe. W 1931 roku Erich Hückel wykorzystał równanie Schrödingera (sformułowane zaledwie 5 lat wcześniej) do opisu cząstki na okręgu. W rezultacie zaproponował on regułę 4n + 2. Obecnie znanych jest wiele związków chemicznych o wysokim stopniu nienasycenia, które nie ulegają reakcjom addycji. Wiele z nich nie spełnia reguły Hückla (jak np. wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne i fulereny). Nową klasą są związki aromatyczne o topologii Möbiusa, którymi rządzą odwrotne reguły aromatyczności.
Authors
Additional information
- Category
- Publikacja monograficzna
- Type
- rozdział, artykuł w książce - dziele zbiorowym /podręczniku o zasięgu krajowym
- Language
- polski
- Publication year
- 2012
