Wyposażenie Unii Europejskiej we Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa (WPZiB) otworzyło nowe możliwości realizacji celów wspólnotowych w ramach tej strefy integracji europejskiej. Jednocześnie na przestrzeni ponad dwudziestu lat ujawniły się także liczne bariery w formułowaniu i realizacji WPZiB. Jej cele ewaluowały i w rozszerzonym ujęciu zostały zdefiniowane w Traktacie o UE podpisanym w 2007 r. w Lizbonie. Od lat dziewięćdziesiątych XX w. coraz wyraźniej polityka zewnętrzna UE rozwija się trójtorowo- w płaszczyźnie bilateralnej, regionalnej i partnerstw strategicznych. Jednocześnie obserwuje się przesuwanie akcentu z rozwoju stosunków bilateralnych w kierunku tworzenia polityk zewnętrznych o zasięgu regionalnym i kreowania relacji strategicznych z najpotężniejszymi krajami kształtującego się współcześnie międzynarodowego ładu multipolarnego. U pragnąc zaspokoić swoje aspiracje w zakresie budowania pozycji silnego gracza globalnego zwiększyła swoje zaangażowanie zewnętrzne o zasięgu geograficznym i podmiotowym. Wyrażało się to m. in. wzrostem zainteresowania Azja, której szybki rozwój doprowadził do wykształcenia się nowych mocarstw takich jak Chiny. Polityka Unii Europejskiej wobe państwa środka jest wię elementem szarej koncepcji tj. WPZiB, której trzon wobec kontynentu azjatyckiego tworzą partnerstwa strategiczne z Chinami, Japonią, Indiami i Koreą Południową oraz współpraca z azjatyckimi strukturami regionalnymi. Artykuł ukazał się w języku polskim i rosyjskim.
Authors
Additional information
- Category
- Publikacja w czasopiśmie
- Type
- publikacja w in. zagranicznym czasopiśmie naukowym (tylko język obcy)
- Language
- rosyjski
- Publication year
- 2014
