Aktualna miejska polityka historyczna Gdańska skupia się wokół realizacji dwóch najważniejszych przedsięwzięć muzealnych, mających stać się swoistą materializacją jego dziedzictwa kulturowego. U jej podstaw leży zarysowana z europejskiej perspektywy narracja oparta na dwóch wielkich wydarzeniach xx wieku, która wydaje się jednak nie uwzględniać dziedzictwa kulturowego zapisanego w strukturze urbanistycznej zespołu śródmiejskiego Gdańska. Jednak to właśnie struktura urbanistyczna nie tylko najsilniej oddziałuje na tożsamość lokalną gdańszczan, ale też ma największy wpływ na jakości ich życia. Dotychczasowy dyskurs dotyczący architektury prowadzony był w Gdańsku w oparciu o dualistyczny spór pomiędzy „tradycją” a „nowoczesnością”, bazując na podziale na to co przed i powojenne. Taka relacja jednak nie w pełni wyczerpuje możliwe sposoby odczytania dziedzictwa kulturowego Gdańska i powinna być zastąpiona co najmniej trzema narracjami: miasto historyczne, pruski Danzig i polski Gdańsk. Dopiero prawidłowo odczytane dziedzictwo kulturowe zespołu śródmiejskiego Gdańska może posłużyć za fundament do nakreślenia nowej, dojrzalszej miejskiej polityki historycznej i przestrzennej Gdańska.
Authors
Additional information
- Category
- Publikacja w czasopiśmie
- Type
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Language
- polski
- Publication year
- 2015
