Zniszczone 70 lat temu, pod koniec Drugiej Wojny Światowej, historyczne śródmieście Gdańska zostało na nowo zdefiniowane w okresie kilku pierwszych powojennych lat, gdy w czasie jego odbudowy dokonano kreacji miasta socjalistycznego. Jednak już po przełomie 1956 roku następuje zmiana paradygmatu kształtowania miast zgodnie z ideami funkcjonalistycznymi. Najczytelniej te początkowe przemiany w sposobie odbudowy, czy raczej ponownej zabudowy, historycznego śródmieścia Gdańska reprezentują plany ogólne z 1952 i 1962 roku, które dziś już nieaktualne nadal pozostają istotnym odniesieniem dla współczesnej perspektywy jego przemian przestrzennych. Zbyt duże koszty realizacji przeskalowanego, zarysowanego w latach 60. i 70. układu komunikacyjnego zostały jednak zrealizowane do końca xx wieku tylko fragmentarycznie. Paradoksalnie dopiero wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku, gdy mogło zabraknąć czasu na niezbędną refleksje, olbrzymia skala możliwych do pozyskania środków pozwoliła dopełnić wizję miasta opracowaną w duchu funkcjonalizmu. Dziś pytanie o obrany kierunek planowania przestrzennego Gdańska, nierozerwalnie związany z przyjętym przed laty modelem mobilności, powraca do dyskursu publicznego i zapowiada nadchodzące zmiany w przyjętej doktrynie urbanistycznej miasta.
Authors
Additional information
- Category
- Publikacja w czasopiśmie
- Type
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Language
- polski
- Publication year
- 2015
