Jeśli pasażerski transport kolejowy nie ma być traktowany w Polsce jedynie jako transport niszowy, musi się zmienić filozofia myślenia nie tylko w zakresie modernizacji linii kolejowych, zakupu nowego taboru i kształtowania przyjaznych podróżnym rozkładów jazdy, ale również w kierunku poprawy jakości miejsc oczekiwania na pociągi oraz warunków przesiadki z jednych na inne środki transportu. Wzorem innych krajów winien być w Polsce przeprowadzony program reformy dworców i przystanków kolejowych jako jednorodnego, zestandaryzowanego, narodowego systemu. Budując program polskiej reformy dworcowej, warto prześledzić programy krajów europejskich: „Bahnhofsoffensive” w Austrii, „RailCity” i „Bahn 2000” w Szwajcarii, „Projekte 21” i DB Station&Service w Niemczech oraz programy narodowe we Francji, Belgii i Holandii. Wyniki reformy nie mogą być analizowane jedynie w oparciu o ilość zrealizowanych inwestycji. Sukces danego programu należy mierzyć standardowymi miernikami, przeliczając kosztochłonność i czasochłonność procesu na wzrost przewozów, wzrost efektywności i wydajności systemu. W zakresie dworców oceniać należy również ze strony pasażera wzrost jakości funkcjonowania i podwyższenie komfortu jego obsługi, a ze strony zarządcy obniżenie kosztów utrzymania i wydłużenie czasu starzenia się obiektów, zrealizowanych w ramach tych programów. W artykule przedstawiono stan obecny oraz propozycje programu naprawczego dla dworców polskich.
Authors
Additional information
- Category
- Publikacja w czasopiśmie
- Type
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Language
- polski
- Publication year
- 2014
