Publications Repository - Gdańsk University of Technology

Od czasów Platona i Witruwiusza nie ustają wysiłki na rzecz dążenia do prawdy, dobra i piękna skupione wokół miasta jako idei politycznej i przestrzeni fundamentalnie egzystencjalnej. Towarzyszy im od wieków myślenie o idealnej organizacji i kompozycji miasta, o poczuciu podmiotowości mieszkańców i użytkowników, doświadczaniu przez nich czasu i przestrzeni. Szczególnie w ostatnich dekadach, gdy już nie przestrzeń, a czas i jego przyspieszenie stają się zasadą podstawowego porządku rzeczy, zmienia się także rola architektury. Technologie informacyjne uczyniły z niej akt komunikacji i tym samym element wypowiedzi medialnych systemów. Odwróciły także kierunek rozwoju miasta i myślenia o nim z homogenicznej jednej i tylko jednej czasoprzestrzeni–na miasto „spersonalizowane”, oparte na zindywidualizowanych tożsamościach i odpowiadających im miejscach w przestrzeni fizycznej i wirtualnej. W modernistycznej wizji miasta czasoprzestrzenie składające się z absolutnych jakości a priori przedkładano nad myślenie o mieście jako zbiorze różnych przestrzeni, relacyjnych sieci i przepływów, które zlewają się, łączą lub rozdzielają. W czasach zaawansowanych technologii komunikacyjnych rodzi się nowe pytanie o status ontologiczny miasta, gdy ideałem stają się niezależność i indywidualizm w kontaktach międzyludzkich wraz z mechanizmami wykorzeniającymi, których symbolem jest obecnie „wysadzanie” relacji społecznych w kontekście antyesencjalistycznych koncepcji miejskiej przestrzeni

Authors

• dr hab. Małgorzata Dymnicka link open in new tab