Paradoksalnie Ingarden nie jest w stanie wykazać, że świat realny istnieje w pewnym zasadniczym sensie „istnienia”, bo przyjmuje taki sam jak Husserl egologiczny, przeżyciowy model czystej świadomości i sam podążając za Husserlem przyjmuje istnienie dwóch dziedzin przedmiotów indywidualnych: dziedzinę czystej świadomości (rozumianej po husserlowsku jako strumień przeżyć) i dziedzinę świata realnego za punkt wyjścia swoich rozważań. Świadomość pojmowana jest tutaj jako zbiór aktów, a nie treści. Świadomość jest jednak(co dobrze pokazał w neokantyźmie Natorp, a w obrębie fenomenologii Sartre) pierwotnością, w której konstytuuje się z jednej strony świat a drugiej strony realny podmiot, sama więc nie może być utożsamiana z podmiotem Sama niczego nie konstytuuje, ale jest miejscem, w którym widzimy samą konstytucję Świadomość tak pojęta nie zawiera przeżycia świata, ale jest bezpośrednio przy bycie. To, że posiadamy przeżycie świata jest dopiero wtórnie przez już ukonstytuowany w pierwotnej świadomości podmiot domniemane. Dzielone wspólnie z Husserlem kartezjańskie założenia w połączeniu z przejętym z empiryzmu brytyjskiego modelem poznania: „treść wrażeniowa – jej intencjonalne ujęcie” oraz w połączeniu z tym, co określam „metafizyką ciała stałego” są powodem fiaska projektu Ingardena. Odsłaniane są zarazem te momenty filozofii Ingardena, które rzeczywiście prowadzą w stronę realizmu.
Authors
Additional information
- DOI
- Digital Object Identifier link open in new tab 10.24425/pfns.2020.135070
- Category
- Publikacja w czasopiśmie
- Type
- artykuły w czasopismach
- Language
- polski
- Publication year
- 2020
