Wielkie osiedla mieszkaniowe doby modernizmu stoją obecnie na uboczu głównego nurtu dyskusji o rewitalizacji miast w Polsce. Uwzględniając doświadczenia Niemiec w transformacji tzw. blokowisk byłej NRD należy już dzisiaj podjąć działania w tym kierunku również w Polsce. Przestrzenna i społeczna specyfika monostruktur mieszkaniowych lat 60. i 70. wymaga dzialań zintegrowanych o charakterze reurbanizacji. Odnowa tego środowiska jest dużo trudniejsza niż dzielnic historycznych. Muszą one uzyskać te parametry jakości, których tu nigdy nie było - tożsamość miejsca. Brak zintegrowanych działań władz miejskich w kierunku dalszego rozwoju jakości tego najpowszechniejszego w Polsce środowiska zamieszkania, skutkować będzie już w krótce na pogorszenie nie tylko standardu zamieszkania w Polsce. Znaczące jest tu powiązanie porocesów suburbanizacji i degradacji społeczno-przestrzennej wielkich osiedli. Obniży się znacząco poziom zamożności obywateli i miast. W takim ujęciu klasyczne środki rewitalizacji, nazywanym w Polsce procesem humanizacji, są podobnie jak punktowe wyburzenia tylko jednym z narzędzi urbanistycznych używanym w procesie reurbanizacji
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja monograficzna
- Typ
- rozdział, artykuł w książce - dziele zbiorowym /podręczniku o zasięgu krajowym
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2007
