Za obszary peryferyjne uznano przestrzeń kraju poza obszarami lepiej rozwiniętymi, głównie metropolitalnymi oraz obszarami aktywizowanymi przez Białystok, Kielce i Rzeszów. Niedostatek popytu wewnętrznego uznano za główne ograniczenie rozwoju sektora endogenicznego. Obszary o braku czynników rozwoju sektora egzogenicznego uznano za problemowe, wymagające aktywizującej interwencji w ramach polityki interregionalnej. Autor analizuje dylematy, na które może napotkać ta polityka: Co wspierać - jaki segment (endogeniczny czy egzogeniczny, lokalny czy pozyskiwanie zewnętrznych inwestycji)? Które czynniki wspierać - gdzie? W jakim stopniu koncentrować środki? Ile powinno być ośrodków aktywizujących rozwój (wiele małych, czy mało, ale silnych)? Jak lokalizować usługi poziomu podregionalnego? Tworzyć nowe ośrodki czy usprawniać dojazd do istniejących? We wnioskach wskazano potrzebę badań nad skutecznością różnych działań polityki regionalnej, w różnych konfiguracjach przestrzennych.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja monograficzna
- Typ
- rozdział, artykuł w książce - dziele zbiorowym /podręczniku o zasięgu krajowym
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2010
