W artykule przedstawiono szczegółową charakterystykę procedury oznaczania ilości wodoru dyfundującego metodą rtęciową na tle innych metod badawczych i aktualnego stanu wiedzy dotyczącego rozpatrywanego zagadnienia. Omówiono klasyfikację wodoru występującego w złączu spawanym oraz metody oznaczania ilości wodoru dyfundującego w stopiwie ze zwróceniem szczególnej uwagi na metodę rtęciową jako metodę podstawową. Zestawiono zależności analityczne umożliwiające przeliczanie wskazań innych metod na wyniki uzyskiwane metoda rtęciową. Scharakteryzowano stanowiska badawcze do metody rtęciowej, a także postępowanie podczas pobierania próbek do badań, wykonywania napoin próbnych, realizacji eksperymentów, analizy wyników oraz sporządzania raportu z badań. Podkreślono celowość korzystania z wykalibrowanych metod alternatywnych
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja w czasopiśmie
- Typ
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Język
- angielski
- Rok wydania
- 2012