Wśród technik badań nieniszczących obiektów stalowych (NDT) szczególną rolę pełnią techniki elektromagnetyczne, jako relatywnie tanie, czyste, szybkie i adaptowalne. Mają one jednak istotne ograniczenia, o których wydają się zapominać praktycy promujący tzw. metodę magnetycznej pamięci metali (ang. magnetic metal memory, MMM). Szczególnie dyskusyjna jest postulowana przez nich możliwość ilościowej korelacji charakterystyk pola rozproszonego przy powierzchni komponentu z lokalnym stanem naprężeń. W niniejszej pracy dokonana jest krytyczna ocena i gruntowna reinterpretacja już opublikowanych wyników [5]. Własne pomiary i modelowanie magnetyczne Metodą Elementów Skończonych prowadzą do wniosku, że określony lokalny gradient pola magnetycznego wynika z kombinacji czterech czynników: mikrostruktury, namagnesowania resztkowego, geometrii obiektu oraz stanu naprężeń. W rozważanym przypadku ostatni z wymienionych czynników, choć najistotniejszy inżyniersko, wpływa najsłabiej na charakterystykę pola rozproszonego. W konsekwencji nie ma możliwości utworzenia funkcji odwrotnej służącej jednoznacznemu wyznaczaniu lokalnych naprężeń według metodyki MMM.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja w czasopiśmie
- Typ
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2014
