Repozytorium publikacji - Politechnika Gdańska

Projektowanie zakładów karnych i aresztów śledczych do potrzeb osób z dysfunkcją wzroku powinno podlegać takim samym uwarunkowaniom, jak projektowanie obiektów zamieszkania zbiorowego. Niestety przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wyłączają zakłady karne z konieczności ich dostosowania do potrzeb osób z niepełnosprawnością. Stoi to w sprzeczności z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, które wskazuje, że dostosowanie obiektów penitencjarnych ma znaczący wpływ na warunki funkcjonowania osób z niepełnosprawnością odbywających karę pozbawienia wolności. Sposób odbywania kary, nie może sprawiać większej uciążliwości wynikającej z powodu np. ograniczeń fizycznych lub mentalnych, co jest przesłanką do stwierdzenia naruszenia art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Problem nieludzkiego lub poniżającego traktowania podnosi także art. 15 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, ratyfikowanej w Polsce w 2012 r. W niniejszym opracowaniu wskazano na konieczność przystosowania zakładów karnych i aresztów śledczych do potrzeb osób z niepełnosprawnością, wynikających z regulacji zawartych w Konwencji ONZ. Wiązać się to powinno z wdrażaniem nowych rozwiązań przestrzennych oraz produktowych zgodnych z zasadami projektowania uniwersalnego. Władze krajowe powinny dążyć do poprawy zarówno warunków bytowych, jak też funkcjonalnych osób z niepełnosprawnością przebywających w zakładach karnych i aresztach śledczych, a także w innych miejscach odosobnienia jak policyjne izby zatrzymań, domy opieki czy szpitale psychiatryczne.

Autorzy

• dr hab. inż. arch. Marek Wysocki link otwiera się w nowej karcie