Repozytorium publikacji - Politechnika Gdańska

Cukrzyca jest chorobą dotykającą co roku na całym świecie około 3 mln ludzi [1]. Brak możliwości wyleczenia choroby generuje koszty związane z jej monitorowaniem. W USA corocznie wydaje się na ten cel 174 mld dolarów [2]. Stężenie glukozy we krwi zdrowego człowieka na czczo waha się od 80 mg/dl do 110 mg/dl [3]. Stan organizmu z niedoborem glukozy nazywany jest hipoglikemią, a stan podwyższonej zawartości cukru – hiperglikemią [4]. Monitoring stężenia glukozy we krwi jest istotnym czynnikiem warunkującym poprawne leczenie pacjenta. Poziom cukru we krwi ma bezpośrednie przełożenie na dawkowanie insuliny, a w konsekwencji na samopoczucie osoby dotkniętej schorzeniem [5]. Niekontrolowana cukrzyca prowadzi do wielu poważnych powikłań takich jak retinopatia, polineuropatia, nefropatia, aż do śpiączki cukrzycowej i zgonu [6]. Wiodącymi czujnikami glukozy, obecnie dostępnymi na rynku, są urządzenia oznaczające stężenie glukozy w próbce krwi [7]. Zasada działania glukometrów stosowanych w diagnostyce cukrzycy opiera się na pomiarze intensywności światła odbitego od pola testowego paska (metoda kolorymetryczna) [8] lub na podstawie natężenia prądu przepływającego przez enzymatycznie uczulane elektrody amperometryczne [9]. W przypadku osób z wykrytą cukrzycą i związaną z tym koniecznością wielokrotnej kontroli poziomu cukru we krwi szczególnie ważna jest dokładność pomiarów oraz koszty eksploatacji czujnika glukozy.

Autorzy

• Marcin Urbanowicz link otwiera się w nowej karcie ,
• dr inż. Mateusz Moderhak link otwiera się w nowej karcie ,
• dr hab. inż. Kamila Sadowska link otwiera się w nowej karcie ,
• Artur Jasiński link otwiera się w nowej karcie ,
• dr inż. Radosław Pomećko link otwiera się w nowej karcie ,
• prof. dr hab. inż. Maria Bocheńska link otwiera się w nowej karcie