Repozytorium publikacji - Politechnika Gdańska

Jakkolwiek budynek powszechnie jest uznawany za dzieło statyczne, to jednak kinematyka w architekturze nie jest zjawiskiem nowym. W pracy wykazano, że już od starożytności filozofowie formułowali takie koncepcje przestrzeni, których nie można było opisać bez odwołania się do fenomenu ruchu. Jednocześnie, już w ostatnich dekadach XIX wieku powstawały pierwsze fotograficzne zapisy ruchu. W pracy wykazano, że stały się one inspiracją dla artystów. Ruch i dynamika stanowią również dzisiaj obszerne pole artystycznych eksperymentów.Ukazano, że współcześni twórcy wykorzystują do budowy swoich prac oprogramowanie komputerowe, nowatorskie mechanizmy sterujące, technologie oświetleniowe czy najnowsze rozwiązania z zakresu inżynierii materiałowej. W pracy ukazano, że ruch rozumiany jako komponent formy stał się niezwykle interesującym polem do eksperymentów dla architektów już w trzeciej dekadzie XX wieku. W pracy dokonano systematyki obserwowanych w architekturze form ruchu dzieląc je na pięć głównych kategorii: deformowanie, upłynnianie, wysuwanie, obrót, przesuwanie. Wykazano, że do końca lat 80. XX wieku zrealizowane koncepcje w zdecydowanej większości ograniczały się jedynie do prostych form ruchu, takich jak przesuwanie, obrót i wysuwanie. Zaobserwowano również, że obecnie architekci nie rezygnują z implementacji form ruchu występujących już wcześniej, ale dodatkowo wypracowują nowe bardziej złożone formy ruchu, najczęściej w postaci upłynniania lub deformowania. Ukazano, że dążenie do implementacji ruchu w architekturze, w coraz większym stopniu wynika z poszukiwań nowej jakości przestrzeni, a nie tylko względów funkcjonalnych. Zastosowanie różnorodnych form ruchu w architekturze prowadzi do nowatorskich rozwiązań przestrzennych. Przeanalizowano zależności pomiędzy formami ruchu, a powodem jego zastosowania. Wykazano, iż im bardziej skomplikowane formy ruchu, tym powód zastosowania kinematyki częściej wynika, ze względów przestrzennych i estetycznych. Osiągnięcie nowych rozwiązań przestrzennych jest ściśle związane z stosowanymi narzędziami projektowymi. W wyniku przeprowadzonych analiz, w pracy dokonano podziału narzędzi stosowanych w projektowaniu architektury kinematycznej na trzy główne grupy: projektowanie animacyjne, projektowanie parametryczne i generatywne oraz inteligentne systemy adaptacyjne. Przeprowadzona analiza pozwoliła jednoznacznie określić możliwości i ograniczenia wynikające z zastosowania danej techniki projektowej.

Autorzy

• dr inż. arch. Jan Cudzik link otwiera się w nowej karcie