Artykuł jest przyczyną do przypomnienia genezy współczesnej formy niemieckich miejskich struktur mieszkaniowych w kontekście zmian rozumienia ich wymiaru miejskości. Niemiecka myśl urbanistyczna łączy w sobie dwie wyraziste tradycje dwudziestego wieku - Gründerzeit i KlassischeModerne. Pozostaje jednak silnie otwarta na innowację generowaną nie tylko dzięki postępowi technicznemu, ale przede wszystkim poprzez planowanie interdyscyplinarne czerpiące z bogactwa doświadczeń w odnowie i rewitalizacji miast. Wobec zmian technologicznych oraz neoliberalnej dyspersji struktur miejskich, urbanistyka światowa wymaga nowego otwarcia analogicznego do początków modernizmu. Wskazuje na to koncepcja Zwieschenstadt (międzymiasta) stojąca z koncepcjami miasta przyszłości Tauta i Hilberseimera w ciągłości badań teoretycznych. Opisany w artykule model “nowego przedmieścia” z poczatków lat 90 XX wieku, pokazuje ograniczenia w stosowaniu wizerunków miejskości opartych głównie na kopiowaniu historycznych zasad tradycji kompozycji urbanistycznej. Pojęcie miejskości, której odbicie w formie ładu przestrzennego poprzez dekady ulega zmianie i reinterpretacji, staje się probierzem jakości demokratycznego planowania nowego środowiska zamieszkania. W podsumowaniu zawarto refleksję nad niemiecką polityką miejską wykorzystującą badania nad formą miastem, jako dyscyplinę nauk stosowanych, narzędzie podnoszenia efektywności społeczno-gospodarczej struktur miejskich.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja w czasopiśmie
- Typ
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2017
