W niniejszym rozdzaiel przedstawione zostanie porównanie dwóch podejść do projektowania dyfuzorów akustycznych. Pierwsze z nich bazuje na klasycznych założeniach dotyczących wykorzystywania sekwewncji pseudolosowych. Drugie z nich wykorzystuje automatyczne podejście bazujące na wykorzystaniu algorytmów genetycznych. Porównanie takie pozwala na określenie zalet i wad podejśc klasycznych oraz podejśc bazujących na zastosowaniu algorytmu optymalizacji. Klasyczne techniki projektowania dyfuzorów akustycznych posiadają szereg zalet, które wpłynęły na ich upowszechnienie w codziennej praktyce. Należa do nich między innymi prostota użytkowania, czy uniwersalność uzyskiwanych rezultatów. Z drugiej strony, rozwiązanie wygenerowane przez algorytm optymalizacji pozwala na całkowitą automatyzację lub znaczne ograniczenie ludzkiej ingerencji w projektowanie urządzeń stosowanych do poprawy akustyki (adaptacji akustycznej) pomieszczeń oraz na dopasowanie rozwiązania do konkretnych warunków aplikacji. Celem badań przedstawionych w niniejszym rozdziale jest zaproponowanie rozwiązania, które proponuje architektury dyfuzorów akustycznych na podstawie rozwiązania procesu optymalizacji.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja monograficzna
- Typ
- rozdział, artykuł w książce - dziele zbiorowym /podręczniku o zasięgu krajowym
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2019
