Neokantysta Cassirer podejmuje wyjściową kantowską intuicję, rozszerza ją jednak także poza przyrodoznawstwo, na cały obszar „rozumienia świata”. […] Sztuka, język, religia i nauka to wymiary ludzkiej aktywności sensotwórczej, które manifestują się jako obszary kultury, każdorazowo różniące się w swej funkcji i ekspresji. Wspólne im jest to, że nie odwzorowują po prostu tego, co dane, lecz że raczej to, co dane, najpierw wytwarzają. Dzieło sztuki, tekst, obrzęd czy teoria naukowa nie są po prostu zastane – inaczej niż przedmioty przyrody – lecz muszą dopiero zostać stworzone mocą ludzkiej kreatywności. […] Tak jak niegdyś Kant obwieszczał, iż dumna nazwa ontologii musi ustąpić miejsca skromnemu mianu samej tylko analityki czystego intelektu, tak teraz Cassirer pokazuje, że nie tylko czysty intelekt jest siedzibą rzeczywistości i znaczenia, lecz są nią wszystkie osiągnięcia ludzkiego ducha. Kultura jest ogółem manifestacji tych duchowych energii konkretyzujących się w danym tworzywie. Stąd również Cassirer twierdzić może, że człowiek w kulturze, „zamiast zajmować się rzeczami […], ustawicznie sam ze sobą rozmawia”.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja monograficzna
- Typ
- przekład, tłumaczenie monografii, podręcznika, skryptu
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2018
