Repozytorium publikacji - Politechnika Gdańska

Georuszty w budownictwie infrastrukturalnym, a zwłaszcza komunikacyjnym i w geotechnice, są stosowane od dziesięcioleci. Pomimo tego wciąż stosunkowo słabo rozpowszechnione są metody projektowania rozwiązań z wykorzystaniem tych materiałów. O ile zastosowania georusztów (czy też szerzej: geosyntetyków) w konstrukcjach z gruntu zbrojonego (ściany oporowe, strome skarpy) i związane z tym metody projektowe są dobrze opisane w literaturze i normach, to znacznie skromniejsza jest dostępna wiedza na temat zastosowań związanych ze wzmocnieniem podłoża bezpośrednio pod konstrukcjami nawierzchni drogowych i kolejowych, z budową platform roboczych na gruntach o bardzo niskiej nośności, czy też ze zwiększeniem trwałości zmęczeniowej samej nawierzchni. Taka sytuacja wynika między innymi z faktu, że różne geosyntetyki, w tym różne georuszty, w różny i często bardzo odmienny sposób wpływają na nośność podłoża i trwałość konstrukcji. Stąd też – inaczej niż np. w przypadku ścian oporowych – trudno jest opracować jedną uniwersalną metodę projektową obejmującą ten zakres zastosowań. Konieczne jest opieranie się na doświadczeniach producentów poszczególnych odmian georusztów czy geosiatek oraz korzystanie z opracowanych przez nich na bazie tych doświadczeń metod projektowych. W niniejszym artykule przedstawiono technologię materacy geokomórkowych wykorzystywaną przede wszystkim w podstawie nasypów na słabych i odkształcalnych podłożach, jak również do konstrukcji tymczasowych platform roboczych. Na przykładzie zrealizowanych inwestycji dokonano analizy pracy konstrukcji w złożonych warunkach geotechnicznych. Przedstawiono rezultaty analizy wstecznej konstrukcji poddanych badaniom w skali rzeczywistej, które mogą posłużyć do wstępnej analizy rozwiązań w programach modelowania numerycznego

Autorzy

• dr inż. Remigiusz Duszyński link otwiera się w nowej karcie ,
• Dr inż. Katarzyna Zamara