Przy oznaczaniu analitów na śladowym lub ultraśladowym poziomie stężeń, szczególnie w przypadku próbek o złożonym lub niejednorodnym składzie matrycy, analityk napotyka dodatkowe trudności techniczne i metodyczne związane z walidacją stosowanych procedur. Niezbędne jest zatem dysponowanie odpowiednimi wzorcami (lub lepiej materiałami odniesienia), które swoim składem są jak najbardziej zbliżone do składu próbek rzeczywistych. W przypadku analizy próbek gazowych ogromną rolę odgrywają gazowe mieszaniny wzorcowe, w których stężenie składnika mierzonego jest rzędu ppm(v) lub nawet ppb(v). W technice termicznego rozkładu związków powierzchniowych do otrzymywania gazowych mieszanin wzorcowych związek utworzony na powierzchni ciała stałego ulega rozkładowi lub przegrupowaniu z uwolnieniem ściśle określonego składnika mierzonego. Do tej pory, w roli nośników dla związków powierzchniowych sprawdzono żel krzemionkowy i szkło porowate. Jednak błędy wynikające z odważania tych nośników i możliwość adsorpcji innych składników na ich powierzchni, stały się motorem do poszukiwania innych, łatwiejszych w użyciu nośników. Dodatkowym kryterium doboru nośnika była możliwość uwalniania coraz to mniejszych ilości składnika mierzonego. Spełniającym powyższe wymagania są bez wątpienia włókna szklane. W pracy przedstawiono wyniki badań nad otrzymywaniem gazowych mieszanin wzorcowych etenu i chlorku metylu jako składników mierzonych. Nośnikiem dla związków powierzchniowych były włókna szklane o różnej długości.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Aktywność konferencyjna
- Typ
- publikacja w wydawnictwie zbiorowym recenzowanym (także w materiałach konferencyjnych)
- Język
- angielski
- Rok wydania
- 2003
