Rozdział ten poświęcony jest metodom pomiaru dobrobytu ekonomicznego. Indywidualistyczny paradygmat dobrobytu bazuje na funkcjach użyteczności dochodu pojedynczej osoby, a jego podstawę stanowi teoria zachowań konsumenta. W tym rozdziale przedstawiono pomiar dobrobytu za pomocą nadwyżki konsumenta oraz indeksów Konusa, Malmquista i skal ekwiwalentności . Dobrobyt społeczny oblicza się poprzez agregację indywidualnego dobrobytu członków tego społeczeństwa. Ukazano tu teoretyczną niemożność takiej agregacji, wynikającą z twierdzenia Arrowa. Pokonanie owej niemożności wymaga przyjęcia bardzo kontrowersyjnych założeń w postaci kardynalności pomiaru funkcji użyteczności oraz porównywalności interpersonalnej.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Aktywność konferencyjna
- Typ
- publikacja w wydawnictwie zbiorowym recenzowanym (także w materiałach konferencyjnych)
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2004
