W pracy przedstawiono model, przy pomocy którego można obliczyć wektor indukcji rozproszonego pola magnetycznego od wady. Przeprowadzono badania eksperymentalne służące weryfikacji tego modelu. W badaniach wykorzystano dwie wady o geometrii prostopadłościanu wydrążone elektro-iskrowo w stalowej płycie. Dla składowej normalnej wektora indukcji pola magnetycznego występowały najmniejsze rozbieżności pomiędzy wynikami pomiarowymi oraz modelowania. Położenie maksimum oraz minimum tej składowej uzyskane przy pomocy pomiarów określa krawędzie wady (prostopadłe do kierunku magnesowania płyty) z dokładnością 1 mm. Duża zgodność pomiędzy wynikami modelowania oraz eksperymentalnymi sugeruje, iż przedstawiony model może być wykorzystany w algorytmach odtwarzających geometrię wad.
Autorzy
Informacje dodatkowe
- Kategoria
- Publikacja w czasopiśmie
- Typ
- artykuły w czasopismach recenzowanych i innych wydawnictwach ciągłych
- Język
- polski
- Rok wydania
- 2005
